«... که خاک این سرزمین نه به بارش باران که به معجزهی کلمه درختان میرویاند و مرزهایش بیشتر از تیرها با شعرهایش پاییده است.» از کتاب آرش، حکایت تیرانداختن مرد قصهگو
در برهههایی از تاریخ ما ایرانیها چیزی جز زبانمان نداشتهایم. زمانهایی زبان فارسی سلاح جنگیمان بوده، گاهی پناهگاه، گاهی خاندان و خانواده و گاهی حاکمیت ملی. زمانهای بسیاری در تاریخ زبان زندگی ما را معنی داده است. آنچه که هستیم از این کلمات تشکیل شده و برای هر نویسندهی فارسیزبانی، شناخت و اتصال به این بندهای هویتی تعیینکننده است. در این دوره همراه دکتر مرجان فولادوند فرازهایی از این میراث را خواهیم خواند و خواهیم دید به عنوان نویسندههایی در این نقطهی تاریخ، این میراث چطور به کارمان خواهد آمد.